ΣΟΥΝΙΟ ΞΑΝΘΗΣ

Σούνιο, 26/6/2015

ΑΦΙΕΡΩΜΑ π.ΠΑΡΑΣΧΟΥ ΓΚΑΒΑΚΗ

Συμπληρώνονται περίπου 40 ημέρες από την εκδημία του πατρός Παράσχου Γκαβάκη, του εφημερίου επί 25 έτη στον οικισμό του Σουνίου Ξάνθης. Άφησε την επίγειο ζωή τα ξημερώματα της 23^ης Μαϊου 2015 μετά από δίμηνη ασθένεια σε ηλικία 72 ετών. Γεννήθηκε την 1/8/1943 στη Συδινή Ξάνθης. Χειροτονήθηκε στις 28 Νοέμβριου του 1983 εις Διάκονον από το Μητροπολίτη κ.κ.Αντώνιο Κλαουδάτο στον Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Ξάνθης και στις 5 Δεκεμβρίου του ιδίου χρόνου χειροτονήθηκε Ιερέας στον Ι.Ν. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ξάνθης. Πρώτη του ενορία ήταν ο Ναός της Ζωοδόχου Πηγής Χαλεπίου Σταυρουπόλεως Ξάνθης. Μετέπειτα υπηρέτησε για 8 χρόνια στην ενορία Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πηγαδίων και από τον Απρίλιο του 1990 μέχρι και το Μάρτιο του 2015 στην ενορία του Αποστόλου Θωμά Σουνίου.

Ο παπα-Παράσχος ήταν πάντα τυπικός στα λειτουργικά του καθήκοντα. Όλα αυτά τα χρόνια χτυπούσε ανελλιπώς την καμπάνα της Εκκλησίας κάθε πρωί και κάθε απόγευμα ακόμα και το χειμώνα με χιόνια και παγωνιές. Έκανε Εσπερινό και Όρθρο ακόμα και στις μικρές εορτές. Καθόταν στον πρόναο τα απογεύματα ειδικά τα καλοκαίρια και διάβαζε διάφορα βιβλία με θρησκευτικό και εθνικό περιεχόμενο. Τον απασχολούσε ιδιαίτερα η πορεία της Ελλάδος και οι γενικότερες εξελίξεις ανά τον κόσμο. Γνώριζε καλό τυπικό και του άρεζε ιδιαίτερα το ψαλτήρι. Οπότε σε κάθε ευκαιρία και ειδικά στον Όρθρο έβγαινε να βοηθήσει τον ψάλτη στα καθήκοντα του. Ήταν άνθρωπος απλός, λαϊκός με αίσθηση του χιούμορ και πολύ κοινωνικός. Απεχθανόταν την υπερηφάνεια, την έπαρση, τον κομπασμό και την επίδειξη. Του άρεζε η καλή παρέα και κυρίως οι ταπεινοί άνθρωποι. Αγαπούσε το παραδοσιακό γλέντι με ιδιαίτερη αγάπη στη γκάιντα καθότι γνήσιος Θρακιώτης. Αγαπούσε πολύ τα μικρά παιδιά και είχε πάντα κατανόηση στη φασαρία που έκαναν στο Ναό. Έβαζε τα αγόρια από πολύ μικρή ηλικία στο ιερό για να μαθαίνουν. Συχνά χρησιμοποιούσε εκφράσεις παρμένες είτε από το Ευαγγέλιο είτε από τη ζωή της εκκλησίας όπως : «ουδείς τέλειος πλήν του Κυρίου», «ο Χριστός αγάπη εστί», «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», «ο Θεός στο καλό».

Ο π. Παράσχος είχε κατασταλαγμένη μέσα του την έννοια του θανάτου σαν να ήταν εξοικειωμένος με την ιδέα αυτή. Πάντοτε έλεγε ότι είμαστε προσωρινοί επισκέπτες εδώ. Είχε ένα ήσυχο και «αθόρυβο» θάνατο. Λειτούργησε για τελευταία φορά την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως 15 Μαρτίου και έψαλλε μέχρι και τους Δ’ Χαιρετισμούς στις 20/3/2015. Του κόστισε πολύ η απουσία του από τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδος. Έλλειπε φέτος για πρώτη φορά. Δεν μπορούσε να διανοηθεί τον εαυτό του χωρίς την εκκλησία που τόσο αγάπησε. Πέρυσι την Κυριακή του Θωμά 27/4/2014 ο Μητροπολίτης Ξάνθης κ.κ.Παντελεήμων του απένειμε τιμητικά τον Σταυρό για να συνεχίζει και να ενδυναμώνεται.

Πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια σαν «νερό». 25 χρόνια εμπειριών και αναμνήσεων. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Καλές και δυσάρεστες στιγμές όλες ανθρώπινες. 25 χρόνια καθημερινής επαφής και ατέλειωτων συζητήσεων. Θυμάμαι τη δεκαετία του 1990 που το χωριό έσφυζε από ζωή και νεολαία. Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια το προαύλιο της εκκλησίας γεμάτο από παιδιά έτοιμα να βοηθήσουν στην καθαριότητα του ναού. Νεολαία με όρεξη να βοηθήσει στην εσωτερική ανακαίνιση του. Ο π.Παράσχος νέος και ορεξάτος να μας μαζεύει για κατηχητικό και κυρίως να μας ενθαρρύνει κορίτσια και αγόρια ν΄ανεβούμε στο ψαλτήρι για να κάνουμε Εσπερινούς. Θυμάμαι τις χρυσές εποχές που γέμιζε το αναλόγιο ψάλτες και παιδιά και κυρίως τη Μ. Εβδομάδα να γεμίζουν και τα δυο αναλόγια από μερακλήδες ψάλτες.

Ο ιερέας είναι ένα σημαντικό πρόσωπο για την ελληνική κοινωνία και ειδικά για τις μικρές κοινωνίες των χωριών είναι το σημαντικότερο. Ένα πρόσωπο βέβαια που πολύ εύκολα μπορεί να επικριθεί απ’ όλους μας για τις ενέργειες και τις πράξεις του όχι πάντα άδικα και αυτό πιστεύω συμβαίνει γιατί σαν λαός έχουμε ψηλά το θεσμό αυτό και θέλουμε να είναι ψηλά το πρόσωπο αυτό.

Όπως και να έχει πέρασαν 25 χρόνια τα οποία ήταν αρκετά να «δεθούμε» συναισθηματικά και πνευματικά όλοι με τον π.Παράσχο ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο παπάς μαθαίνει το ποίμνιο του και το ποίμνιο του μαθαίνει τον παπά του και έτσι πορεύονται στο χρόνο. Και ο ίδιος ο παπά-Παράσχος αγάπησε την ενορία μας όσο καμία άλλη. Αγάπησε τα πρόσωπα μας τις οικογένειες μας. Δεν ήταν τυχαίο ότι συνέχιζε να λειτουργεί μέχρι τέλους παρ’ όλα τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Δεν ήταν εύκολο γι’ αυτόν να μας αφήσει σε άλλα χέρια. Του κόστισε πολύ ακόμα και η μετακόμιση του τον τελευταίο χρόνο στο χωριό του. Έτυχε να τον συναντήσω κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή κάποια μέρα στα τέλη του Αυγούστου του 2013 όταν ήρθε να κλειδώσει το πλέον άδειο σπίτι της εκκλησίας στο οποίο έζησε όλα αυτά τα χρόνια και συγκεκριμένα τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η μετακόμιση του νοικοκυριού του μη μπορώντας να συγκρατήσει τη συναισθηματική του φόρτιση ξέσπασε σε κλάματα.

Προσευχόμαστε στο Θεό για το δικό μας «παππούλη», έτσι όπως τον αποκαλούσαμε όλοι στο χωριό, να έχει Καλό Παράδεισο και να είναι η ψυχή του αναπαυμένη. Θα λείψει σε όλους μας η φυσιογνωμία του, η φωνή του, η παρουσία του. Αιωνία η μνήμη!

Μαρία Θεοδωρίδου